Dinsdag 2 augustus

Dit guesthouse is wel het vieste dat ik ooit gezien heb. Toilet, douche, bah wat goor, maar, lichtpuntje is wel, dat de lakens schoon zijn. De gids loopt om 07.00 uur langs alle kamers om aan te kloppen. Xascha kijkt achter een schilderij en ontdekt een kijkgat naar de andere kamer. Roerei en toast krijgen we als ontbijt aangeboden en gelijktijdig moeten we de visaformulieren voor Laos invullen. Ter plaatse worden pasfoto's gemaakt, die hadden we niet meegenomen. Ook kunnen we Amerikaanse dollars wisselen, daarmee moeten we aan de grens het visum afrekenen. Onze groep bestaat uit 7 personen en we mogen allemaal in een pick-up truck met vier zitplaatsen. De bagage gaat in de bak, net als drie andere personen en we worden naar een centraal punt gebracht waar we in een busje overstappen dat ons naar de grens brengt. Bij de grens is een vijver waar grote vissen in zwemmen en onze chauffeur heeft een zak voer gekocht, als je de vissen voert, brengt dat geluk zegt hij. Renzo grijpt zijn kansen... Binnen wordt ons immigratieformulier uit ons paspoort gehaald en krijgen we een stempel in het paspoort. Weer een stukje verderop moeten we een kaarje kopen voor de bus die ons naar de boot brengt. We wisselen gelijk wat geld om in "Kip" het geld in Laos. We voelen ons rijk, we hebben 870.000,00 kip op zak, zo'n 100 euro. Dan gaan we naar het visumloket en leveren bij raam één ons paspoort met visumaanvraag en de dollars in om vervolgens in de lange rij bij loket twee aan te sluiten. De beambte houdt steeds een paspoort met de foto zichtbaar omhoog en de  eigenaar kan z'n paspoort terugkrijgen. Dit gaat in geheel willekeurige volgorde. Een Nederlands gezin dient alles veel later in dan wij, maar zijn eerder aan de beurt. Eerst krijgen vader en twee dochters hun paspoort terug, dus moeder staat vooraan klaar om haar paspoort aan te pakken. We zien dat ze een zwart paspoort aanneemt en binnen twee minuten komt ze er zelf ook achter dat ze een Amerikaans exemplaar aangenomen heeft, "die vrouw had haar haar ook in zo'n scheiding" zegt ze nog.... Renzo krijgt de zijne als eerste, Xas en ik moeten nog even  wachten. Buiten moeten we in een touringcar stappen, onze paspoorten worden ingenomen en gaan we op weg, Laos in. De wegen zijn een heel stuk minder goed dan in Thailand. We zien veel huizen in aanbouw en ook hier kleine verkoopstalletjes langs de weg. 
Twee smalle, hobbelige bruggen die er erg onbetrouwbaar uitzien, passeren we zonder ongelukken. We rijden een flinke afstand voordat we de rivier bereiken. Bij een heel klein winkeltje, waar we wat drinken en snacks inslaan, wachten we op nadere instructies. We zitten een uur op een terras naast het water en zien de longtailboats zij aan zij liggen. Één ligt aan een vlonder en we zien ontzettend veel mensen erop gaan. We zijn in de veronderstelling dat wij een andere boot zullen krijgen. We krijgen de paspoorten terug, boeken een kamer voor vannacht en mogen eindelijk ook naar de boot. Uiteraard slepen we onze koffers mee. Tot onze schrik moeten we toch op die boot waar we al zoveel mensen op hebben zien gaan. De boot is een hele lage bak, open aan de zijkanten en bovenop ligt een zinken dak. Onze bagage wordt bovenop het dak gelegd. We hebben gereserveerde stoelen, maar als we binnenkomen, schrikken we van wat we zien. De stoeltjes staan opgesteld zoals in een bus, twee links, twee rechts. Alles zit vol en als ik iemand aanspreek die bij de boot hoort, zegt hij dat we gewoon moeten zoeken naar vrije plaatsen. Ik word zo boos en eis uiteraard tevergeefs onze plaatsen op. Hij wijst naar de locatie helemaal achterin de boot, waar mensen in een open ruimte op de grond moeten zitten of moeten blijven staan. Of voorin de boot zijn hier en daar nog wel stoelen zegt hij. Als ik hem vertel dat ik woest ben hierover, haalt hij zijn schouders op. "This is Laos culture" zegt hij... Uiteindelijk komen we na wat ruilen toch bij elkaar te zitten. Dit is even wat anders dan dat wij ons voorgesteld hadden, we wisten wel dat het geen luxe cruise zou zijn, maar dit is regelrecht veevervoer!!! We hoopten aan tafeltjes te kunnen zitten, restaurantje aan boord. Maar nee hoor, zeven uur lang zitten op je te krappe stoeltje met je eigen meegebrachte snacks en drinken. Er zijn ook wat kleine kinderen aan boord die aan t gillen zijn. De vlucht Moskou-Bangkok was comfortabeler, alleen het uitzicht is beter. Als we vertrekken en de motoren gestart worden, komt de hele boot vol blauwe damp te staan. Om tussen de andere boten vandaan te kunnen komen, staan bovenop mensen die, grote aan het dak van de boot bevestigde boomstammen, tussen de boten heen en weer wrikken om botsingen te voorkomen. Oeps. Twee keer komt zo'n boomstam door het raam heen en ramt een stoel waarin een meisje zit, ze kan net opzij duiken. Uiteindelijk zijn we onderweg, we hebben prachtig uitzicht en hopen dat we vanavond WiFi hebben om uit te zoeken hoe we over land naar Luang Prabang komen, nog een dag varen lijkt ons geen goed idee..  Onderweg hebben we steeds hetzelfde uitzicht, groene heuvels, palmen , velden met groene gewassen en grote stenen in een snelstromende rivier. Af en toe scheurt er een platte boot op volle snelheid voorbij, de inzittenden dragen helmen en als ze slim zijn, oordoppen. We lezen dat er met deze boten heel veel dodelijke ongelukken gebeuren. Onderweg legt de boot drie keer aan op bijna onbegaanbare plaatsen en mensen met grote zakken rijst en allerlei andere grote spullen stappen van de boot. Zodra de boot aanlegt, komen er veel kindjes de schuine hellingen afrennen, die helpen om alles mee naar boven te slepen. Tussen de bomen zien we regelmatig bamboe huizen. Bij de laatste stop neemt iemand zelfs een scooter mee de hoge helling op. We leggen aan in Pak Beng, om daar de nacht door te brengen. Tussen de wal en de boot ligt een vlot van aan elkaar gemaakte jerrycans en het laatste stuk tussen het vlot en de wal, moet met een sprong worden gedaan. Onze koffers hebben ze via het dak toch achterin de boot gedaan. Het personeel legt bijna alle bagage op het vlot, behalve die van ons, die moeten we in de boot halen en zelf via het vlot en een sprong met koffer, aan land brengen. Kindjes bedelen om drinken en eten, mensen verdringen zich om hotelkamers te verkopen en chauffeurs staan met foto's van geboekte accommodatie klaar om hun gasten er naar toe te brengen. Uiteraard zijn wij weer als laatste en moeten in de overvolle bak van een pick-up truck met alle bagage en passagiers plaatsnemen. Dat gaat eigenlijk niet, maar moet toch. Renzo en Xascha zitten op de rand, ik op mijn knieën op 20 vierkante centimeter, ingeklemd tussen jeugdige backpackers die soort medelijden met me hebben en me hun plaats aanbieden. Gelukkig is het niet ver. De kamer is prima, de douche heeft een ongelooflijk klein straaltje koud water. We bestellen ontbijt en een lunch voor morgen en gaan wat eten. We zien een heel leuk tentje en besluiten daarheen te gaan. Langzaam stroomt het helemaal vol met "longboat" gasten. Het eten is heerlijk. Als we de menukaart hebben, gaat even het tl-licht aan in het hele restaurant om de kaart te kunnen lezen. De eigenaar komt bij alle tafels Laos Bananen-whiskey inschenken, Xas krijgt ook een glas en kiept het in één keer achterover. De eerste drie jaar hoeft ze geen alcohol meer, zegt ze droog. Als afsluiter krijgen we een gratis dessert, een flinke schaal heerlijk vers fruit. Het hele dorp Pak Beng bestaat uit één straat. Er zijn veel hostels en restaurants en overal wordt drinken, fruit en snacks verkocht. Met de bus naar onze eindbestemming doen we toch maar niet. Eerst zouden we een flink stuk naar de halte moeten lopen, dan met de bus terug naar waar 's morgens op de boot zijn gestapt, een nacht daar blijven omdat de bus dan al vertrokken zou zijn en dan nog elf uur in de bus, door de bergen. We sjouwen morgen onze koffers weer de boot op en gaan acht uur kijken naar de prachtige natuur, nu een beetje slapen en lezen.